Magnat zwycięski – jak człowiek ze Śląska został prezesem PZPN

3 lipca 1995 roku w Warszawie odbył się walny zjazd sprawozdawczo-wyborczy PZPN. Wiadomo było, że o ponowny wybór na stanowisko prezesa nie chciał ubiegać się dotychczasowy sternik futbolowej centrali Kazimierz Górski. Najwybitniejszy polski trener był bardzo rozczarowany pracą w związku. Współpracownicy zamiast go wspierać załatwiali najczęściej swoje własne interesy. Górski, cieszący się niesłabnącym uznaniem wśród kibiców na działalności w PZPN przegrywał prestiżowo.

Nic więc dziwnego, że nie chciał wystawić swojej kandydatury na kolejną kadencję. W tej sytuacji niemal pewne było, że rywalizacja rozegra się pomiędzy Jerzym Domańskim, a Marianem Dziurowiczem. Ten pierwszy był już wcześniej prezesem PZPN w latach 1998-1991. Urodzony w Chorzowie, z wykształcenia dziennikarz, karierę zrobił w stolicy, gdzie ukończył politologię na Uniwersytecie Warszawskim. Był działaczem młodzieżowym, potem pracował w pionie propagandowym PZPR-u. Był redaktorem naczelnym „Sztandaru Młodych”, a później „Przeglądu Tygodniowego”. Na początku lat 90. był głównym orędownikiem, obok ówczesnego sekretarza generalnego PZPN-u, zmniejszenia esktraklasy.

Głównym przeciwnikiem Domańskiego był dotychczasowy wiceprezes związku oraz szef Okręgowego Związku Piłki Nożnej w Katowicach Marian Dziurowicz, nazywany przez wielu publicystów "Magnatem". Prezes GKS-u Katowice był postacią w środowisku bardzo znaną. „Ma wielkie poparcie w tzw. terenie ponieważ żyje tymi samymi problemami co cała piłkarska Polska. Apodyktyczny, nie dzielący się władzą, ale umiejący słuchać i wygrywać. Przed zjazdem zawarł porozumienie z prezesem Górskim, że wysunie go na honorowego szefa związku, jeśli ten zrezygnuje. Dobrze też współpracuje z szarą eminencją w PZPN Michałem Listkiewiczem. To kandydat Magnata na sekretarza generalnego” - tak charakteryzował Dziurowicza przez zjazdem pracujący wówczas w tygodniku „Piłka Nożna” Paweł Zarzeczny.

Trzecim, dość egzotycznym kandydatem, który ostatecznie stanął w wyborczych szrankach okazał się Marek Wielgus. Rozpoznawalność zyskał jako fotoreporter tygodnika "Sportowiec". Później został rzutkim biznesmenem. Założył pierwsze w Polsce Laboratorium Fotografii Profesjonalnej. Był właścicielem Polonii Warszawa oraz posłem na Sejm RP. 

Kampania wyborcza nie była tak medialna jak obecnie. Kandydaci o głosy zabiegali przede wszystkim w terenie. Nie było telewizji informacyjnych, tabloidów, a i pretendenci do fotela prezesa PZPN nie byli rozpoznawalni poza środowiskiem sportowym. Przez zjazdem wiadomo było, ze Dziurowicz może liczyć na poparcie kilku okręgów, Górskiego i Listkiewicza. Domański zjednał sobie głównie stolicę. Otwarcie wspierał go ówczesny prezes Okręgowego Związku Piłki Nożnej w Warszawie Jerzy Lechowski oraz Zbigniew Boniek. Wielgus był w kampanii praktycznie niewidoczny.

„Dziurowicz nie był faworytem prasy, zwłaszcza stołecznej. W paru wielonakładowych gazetach mocno go zaatakowano. Są środowiska piłkarskie w Polsce, które go wręcz nie znoszą. (…) Nie da się zacytować tego, co myślą o nim niektórzy polscy trenerzy. Choćby Hubert Kostka, który do końca życia nie daruje Magnatowi przerwania meczu GKS Katowice – Górnik Zabrze na wiosnę 1994 r. Dowodzeni wówczas przez Kostkę goście z Zabrza prowadzili, ale w końcówce nastąpiła awaria światła. Kostka twierdzi, że można było grać dalej i Górnik by zwyciężył. Ale spotkanie powtórzono. I drużyna kandydata na prezesa PZPN ocaliła punkty” - przypominał Krzysztof Nowiński („Piłka Nożna” nr 31 /1154 z 1 sierpnia 1995 r.)

W trakcie obrad okazało się, że najskuteczniejszy z tercetu kandydatów był jednak Dziurowicz. Prezes OZPN w Katowicach zdobył 99 głosów (czyli tyle samo co Zbigniew Boniek w elekcji Anno Domini 2016). Na Domańskiego swoje głosy oddało 65 delegatów, a na Wielgusa zaledwie 23. Nowym prezesem PZPN został liczący sobie wówczas 60 lat absolwent Wydziału Górniczego Politechniki Śląskiej.

„W przemyśle górniczym doszedł do bardzo wysokich stanowisk i stamtąd trafił do kierowania górniczym sportem. Wypominano mu kiedyś powiązania z katowicką nomenklaturą partyjną, ale każdy wie, że bez tych powiązań nic człowiek by na Śląsku nie zdołał zrobić. Słusznie uważa się Dziurowicza za architekta i głównego budowniczego GKS- Katowice. Klub ten niewiele znaczył w polskiej piłce jeszcze w latach 70. Obecnie uchodzi za jedną z najlepiej zorganizowanych firm piłkarskich w Polsce. Od 10 lat nieprzerwanie występuje w europejskich pucharach. Katowice zwyciężały w finałach Pucharu Polski, ale nie zdołały zdobyć tytułu mistrza kraju. O to zawsze miał pretensje do swoich trenerów Dziurowicz. Oni zaś podejmując pracę w GKS musieli się liczyć z tym, że nawet po drobnej wpadce rozgniewany prezes wyrzuci ich z pracy na twarz! Prawie żaden jednak z potraktowanych w ten sposób szkoleniowców nie skarżył się później publicznie na Dziurowicza” - takiej charakterystyki doczekał się po wyborze Dziurowicz na łamach „Piłki Nożnej”.

Podobnie jak w bieżącym roku wówczas część delegatów poddawała w wątpliwość legalność przeprowadzonych wyborów. Widać to taka tradycja wśród sportowych działaczy. Na czele rokoszu stali prezesi poznańskich klubów Warty (Ryszard Górka) i Olimpii (Bolesław Krzyżostaniak). Zbierali oni wówczas podpisy pod pismem do Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki (taki twór miał kompetencje dzisiejszego Ministerstwa Sportu) o powtórzenie obrad.

Na znak protestu przeciwko wyborowi Dziurowicza na najważniejsze stanowisko w polskim futbolu dymisję złożył prezes radomskiego OZPN Janusz Jagiełowicz. Opozycja nic nie wskórała i pochodzący ze Śląska prezes rządził PZPN do 1999 roku. Po czterech latach urzędowania przegrał walkę o reelekcję ze swoim niedawnym współpracownikiem, sekretarzem generalnym związku Michałem Listkiewiczem. Po tej porażce całkowicie wycofał się z działalności w futbolu. Zmarł 21 czerwca 2002 roku.